Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

Αν έβγαινες στον κήπο, έπιανες μια αράχνη, και την ρωτούσες, «Τι αγαπάς πιο πολύ;» είναι πιθανόν ότι η αράχνη θα απαντούσε, «Αγαπώ τις μύγες».  Αυτό είναι αλήθεια: Οι αράχνες απολαμβάνουν μια νόστιμη μύγα με τον τρόπο που εγώ απολαμβάνω το παγωτό. Και πώς κάνει αυτή η αγάπη μια αράχνη να συμπεριφέρεται; Λοιπόν, η αράχνη φτιάχνει ένα κολλώδες δίχτυ, πιάνει την μύγα ζωντανή, την τυλίγει για να μην την αφήσει να ξεφύγει, και την κρατάει εκεί, έχοντας τις αισθήσεις της αλλά αβοήθητη.  Κατόπιν, κάθε φορά που η αράχνη χρειάζεται κολατσιό, τρέχει στην μύγα, την τρυπάει με δηλητήριο για να διαλύσει λίγα από τα σωθικά της, και ρουφάει λίγη από την δύναμη της ζωής της.

Αυτός είναι ο τρόπος που πολλοί άνθρωποι θεωρούν την «αγάπη».  Λένε, με κάθε ειλικρίνεια, ότι αγαπούν τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους, τους φίλους τους περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο.  Αλλά η αγάπη τους είναι καταναλωτική, όχι δοτική.  Χρειάζονται τους «αγαπημένους» τους για να τους τρέφουν συναισθηματικά, έτσι φυλακίζουν ανθρώπους, τους παγιδεύουν σε δίκτυα υποχρέωσης ή ενοχής, και τους παραλύουν για να τους εμποδίσουν να φύγουν.  Αγαπούν τους άλλους ανθρώπους με τον τρόπο που οι αράχνες αγαπούν τις μύγες.

Πριν αρχίσεις μια σχέση στην οποία υπάρχει σύγκρουση, να θυμάσαι αυτό: Σκοπός της αληθινής αγάπης είναι πάντα να αφήνει τον αγαπημένο ελεύθερο.  Αν η «αγάπη» κάποιου απαιτεί από σένα να εγκαταλείψεις την ψυχή σου, τότε μιλάμε για την αγάπη της αράχνης. Αν πιάσεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ελένξει κάποιον που αγαπάς, τότε εσύ βρίσκεσαι στον ρόλο της αράχνης.  Στην πραγματικότητα η αγάπη της αράχνης δεν είναι αγάπη σε καμία περίπτωση,  αλλά μια έκδοση του φόβου η οποία δημιουργεί μια αίσθηση ανάγκης για έλεγχο.

Υπάρχουν δύο κόκκινες σημαίες που θα αρχίσουν να κυματίζουν όταν η αληθινή αγάπη εξαφανίζεται και ξεκινά η συμπεριφορά της αράχνης.  Η πρώτη είναι η απάτη, με την οποία εννοώ το να λες ή να κάνεις κάτι που δεν είναι έντιμο για σένα.  Η δεύτερη είναι η λέξη «κάνω».  Όταν κάνεις κάτι ακόμα και ελαφρά ανέντιμο επειδή προσπαθείς να «κάνεις» κάποιον να κάνει ή να νιώσει κάτι, η αγάπη δεν αποτελεί πιά μέρος του παιχνιδιού.  Αυτό είναι επίσης αληθινό όταν προσπαθείς να κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν καλά κι ότι τους αγαπούν, όσο και όταν προσπαθείς να τους κάνεις να ακολουθήσουν τις διαταγές σου.  Το να ευχαριστείς τους ανθρώπους, όπως και το να προκαλείς ενοχές, αποτελούν εξ ίσου στρατηγικές ελέγχου και κυριαρχίας.

Αν έχεις τον δοτικό ρόλο στην αγάπη της αράχνης, θα αισθάνεσαι ασφυξία, θα νιώθεις απελπισμένος, θυμωμένος, πληγωμένος, ή όλα τα παραπάνω.  Αν έχεις τον ρόλο του λήπτη, θα νιώθεις μια απελπισμένη επιθυμία να αποδράσεις, πολλές φορές αφού οι δικές σου εκλογικεύσεις σε έχουν κάνει να σωπάσεις.  «Η μαμά απλά προσπαθεί να με κάνει ευτυχισμένη», μπορεί να σκέφτεσαι.  «Αυτός είναι ο λόγος που μου προσφέρει δικό μου σπίτι αν υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση γαστρικού μπαϊπάς».  Ή «Ο coach μου βάζει τις φωνές επειδή προσπαθεί να με κάνει να αξιοποιήσω τις δυνατότητες μου». Ή «Ο Jesse απλά χρειάζεται να σιγουρευτεί ότι αξίζω την εμπιστοσύνη του.  Γι’ αυτό με έχει δέσει σε αυτήν την καρέκλα».

Αν διαπιστώσεις ότι κάθε λίγο προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάποιος σε αγαπά, ψάξε πάνω σου για κόλλα της αράχνης.  Αν το σώμα σου σφίγγεται και η διάθεση σου σκοτεινιάζει όταν σκέφτεσαι το άτομο που προσπαθεί να «σε κάνει ευτυχισμένο», άκουσε το.  Αν αισθάνεσαι άσχημα και σε πανικό με την ανάγκη να ελένξεις κάποιον άλλο, τότε θα πρέπει να αντιληφθείς ότι εσύ ο ίδιος κάνεις την αράχνη.  Οτιδήποτε από τα δύο και αν συμβαίνει, άφησε το δίκτυ πίσω.  Αποτραβήξου. 

Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο ρόλος σου στο δράμα, άφησε τον και άρχισε να εστιάζεσαι στην αληθινή αγάπη, το είδος της αγάπης που πάντα ελευθερώνει τον αγαπημένο.  Αν ζεις σύμφωνα με το πεπρωμένο σου, αυτό είναι κάτι που θα το κάνεις απόλυτα φυσικά.

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Martha Beck, “Steering by Starlight: the science and magic of finding your destiny”)