ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ (Μέρος Α)

Έχω δύο φίλες που προσπαθούν να κάνουν όμορφα πράγματα στον κόσμο. Η μία είναι ένθερμη περιβαλλοντολόγος που πραγματικά με πάθος λαχταρά να σώσει τη βιόσφαιρα και να προστατεύσει τον πλανήτη. Η άλλη είναι κοινωνική λειτουργός που υπηρετεί κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα, παραμελημένα, τραυματισμένα παιδιά σε μια κοινότητα όπου πολλοί άνθρωποι είναι εξαρτημένοι από τη μεθαδόνη. Και οι δύο κουβαλάνε τόσο πολύ πόνο στις βαθιά συμπονετικές καρδιές τους που τα δικά τους σώματα υποφέρουν. Ανησυχώ ότι αυτές οι δύο σκοτώνουν τους εαυτούς τους με αυτές τις ολάνοιχτες σπασμένες, αφιερωμένες στην προσφορά, και που αιμορραγούν, καρδιές. Βλέπω μέσα τους ένα οδυνηρό μοτίβο που οδηγεί σε άσκοπη ταλαιπωρία, ένα μοτίβο που αναγνωρίζω γιατί είμαι ακόμα στη διαδικασία να σπάσω αυτό το μοτίβο στον εαυτό μου. Αλλά δεν είναι εύκολο. Σπάζοντας αυτό το είδος του προτύπου είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις ένα χταπόδι για ύπνο. Τη στιγμή που έχεις τακτοποιήσει δύο πόδια κάτω από τα σκεπάσματα, άλλα έξι πόδια του προτύπου πετάγονται έξω!

Ορίστε τι θα ήθελα να πω σε αυτές τις δύο καταπληκτικές και με μεγάλη καρδιά ακτιβίστριες ...

Για να είσαι στην πρώτη γραμμή των εργασιών προσφοράς, θα πρέπει να σταματήσεις να πολεμάς αυτό που συμβαίνει.

Ναι, πονάει το ότι η βιόσφαιρα μας είναι σε κίνδυνο. Ναι, σκίζει τις καρδιές μας το ότι ασκείται βία σε αθώα παιδιά καθημερινά. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτά τα συναισθήματα. Μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι με ευαίσθητη καρδιά, και αυτό είναι καλό. Στο έργο του με την θλίψη, ο Francis Weller αναγνωρίζει τις πέντε πύλες της θλίψης – τη θλίψη για την απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου, τη θλίψη για τα μέρη μέσα μας που είναι κρυμμένα στη ντροπή ή έχουμε απομακρύνει από την επίγνωση μας, τη θλίψη για την απώλεια της σύνδεσης μας με τη φύση και του ενός με τον άλλο,  τη θλίψη για ό, τι ελπίζαμε, αλλά δεν λάβαμε ποτέ, και την προγονική θλίψη. Στον πολιτισμό μας, συχνά αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε  μόνον την πρώτη πύλη – την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Αλλά και οι άλλες πύλες της θλίψης είναι πραγματικές και το να τις παραμελούμε ή να αδυνατούμε να τις νιώσουμε σημαίνει είτε ότι ζούμε σε άρνηση ή σε «πνευματική παράκαμψη» σύμφωνα με την οποία χρησιμοποιούμε τις πνευματικές αρχές ή πρακτικές για να παρακάμπτουμε οδυνηρά συναισθήματα. Η θλίψη δεν μπορεί να παραλειφθεί, γι' αυτό ποτέ δεν θα έλεγα στις δύο φίλες μου να αποφύγουν τον πόνο που αισθάνονται. Ωστόσο, μπορούμε να κολλήσουμε στην ιστορία του «ο κόσμος είναι λάθος».

Μόλις έχουμε θρηνήσει αυτό που πονάει, θα πρέπει να σταματήσουμε να πολεμούμε τη ζωή.

Ο κόσμος είναι όπως είναι. Αυτό είναι ό,τι υπάρχει. Μπορούμε να συνεχίσουμε να πολεμάμε τη ζωή και να υποφέρουμε άσκοπα ή μπορούμε να επιλέξουμε να εγκαταλείψουμε την οδυνηρή ιστορία που λέει ότι η βιόσφαιρα δεν θα έπρεπε να πεθαίνει. Να εγκαταλείψουμε την αγωνία που μας γυρίζει τα έντερα που λέει ότι τα παιδιά δεν πρέπει να κακοποιούνται και να παραμελούνται. Εγκαταλείψτε το μέρος του εαυτού σας που θεωρεί ότι εσείς - και μόνο εσείς - είστε εδώ για να διορθώσετε αυτή τη διάλυση στον κόσμο. Εγκαταλείψτε κάθε ιστορία που λέει ότι αν πάρετε μια ημέρα άδεια ή γυρίσετε την πλάτη σας σε έναν ακόμα πελάτη ή πείτε όχι σε μια ακόμα διάσκεψη για την αλλαγή του κλίματος, ο κόσμος θα καταρρεύσει και για όλα θα φταίτε εσείς.

Τι και αν ο κόσμος δεν έχει σπάσει; Τι και αν υπάρχει Θεία τελειότητα στα πράγματα όπως ακριβώς αυτά είναι;

Της Lissa Rankin M.D.