ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΟΥ ARLO

     Ο Arlo, στα 11, έγινε το πρώτο ηλικιωμένο golden retriever, γεμίζοντας την ζωή μου με τους ευγενικούς του τρόπους για 18 πολύτιμους μήνες.  Μέσα σε αυτό το λίγο διάστημα, μου έμαθε πάρα πολλά για την καλοσύνη, την αγάπη, και το να κάνω το σωστό.

     Κάθε ξημέρωμα περπατούσαμε τα δρομάκια κατά μήκος της όχθης του ποταμού.  Μια ημέρα ο Arlo ήταν χωρίς λουρί και είχε περπατήσει αρκετά μέτρα μπροστά από μένα όταν ένας κάστορας εμφανίστηκε στο δρόμο μας.  Ο Arlo και ο κάστορας έμειναν ακίνητοι εκεί που βρίσκονταν παρατηρώντας ο ένας τον άλλον.  Θα επιτίθονταν ο ένας από τους δύο στον άλλον; Κράτησα την αναπνοή μου, καταλαβαίνοντας ότι ήμουν πολύ μακριά για να παρέμβω.  Με πολύ αργό ρυθμό ο Arlo  πλησίασε τον κάστορα μέχρι που άγγιξαν οι μύτες τους σε ένα ευγενικό χαιρετισμό.  Ο Arlo κούνησε την ουρά του και ο κάστορας γύρισε, έτρεξε στην όχθη του ποταμού, και γλίστρισε μέσα στο ποτάμι.  Πριν καταφέρω να φτάσω στον Arlo, αυτός κατηφόρισε την όχθη και έπεσε μέσα στο νερό! Τον φώναξα να γυρίσει πίσω, αλλά ο Arlo φάνηκε ξαφνικά ότι κουφάθηκε και κολύμπησε με τον καινούργιο φίλο του.  Για αρκετή ώρα έπαιξαν σαν δύο αγόρια μια καυτή καλοκαιρινή ημέρα.  Ίσως 20 λεπτά πέρασαν πριν ο κάστορας εξαφανιστεί μέσα στην ημι-υδρόβια φωλιά του. Ο Arlo κολύμπησε, έκανε κύκλους κολυμπώντας, ψάχνοντας για τον φίλο του.  Φανερά απογοητευμένος, ο Arlo τελικά επέστρεψε στην βόλτα μαζί μου.  Μέχρι την ημέρα που πέθανε, κάθε φορά που περνούσαμε από εκείνο το σημείο στο δρομάκι, ο Arlo σταματούσε και ατένιζε το ποταμό, ψάχνοντας για τον φίλο του.

 

     Τον Arlo τον ερωτεύτηκα.  Συνήθισα να λέω ότι αν ήταν άνθρωπος θα τον παντρευόμουν.  Συμπεριφέρονταν λες και ο μόνος λόγος που υπήρχε ήταν να είμαι εγώ καλά.  Αν στον Arlo δεν άρεσε η εμφάνιση ενός οποιουδήποτε ανθρώπου που μας πλησίαζε στον περίπατο μας, έμπαινε μπροστά και με προστάτευε με το μεγάλο σώμα του, μετά κοιτούσε κατ’ ευθείαν τον άνθρωπο σαν να ήθελε να πει, είναι δική μου, φίλε, γι’ αυτό κράτα απόσταση.  Ο ξένος έπαιρνε το μήνυμα και μας άφηνε τον δρόμο ανοικτό.

     Το πάθος του Arlo να πιάνει τις μπάλες του τέννις – μέχρι και τέσσερεις συγχρόνως μέσα στο στόμα του – το ξεπερνούσε μόνον η αγάπη του για ένα μαλακό μπλε αρκουδάκι.  Στο σπίτι, όταν ο αγαπημένος μου με αγκάλιαζε, ο Arlo πάντα ήθελε να είναι μαζί μας.  «Ομαδική αγκαλίτσα!» φαινόταν να λέει κουνώντας την υπέροχη ουρά του.  Τυλίγαμε τα χέρια μας γύρω του και γύρω ο ένας στον άλλον, κάνοντας ένα σάντουϊτς με τον Arlo.  Μας χαμογελούσε με το τεράστιο golden retriever χαμόγελο του: έτσι πρέπει να είναι η ζωή!

     Όταν ο Arlo πέθανε, δεν είχα που να ακουμπήσω την θλίψη μου. Απλά, δεν ήξερα τι να κάνω με αυτήν.  Αλλά ακόμη και στον θάνατο ο Arlo με έμαθε για την αγάπη, μετατρέποντας την λύπη μου σε κάτι όμορφο.  Δύο ημέρες αφού πέθανε, επέστρεψα τα αχρησιμοποίητα φάρμακα του Arlo στο καταφύγιο και επέστρεψα σπίτι με την Shadow, ένα άλλο ηλικιωμένο golden, του οποίου η ανάγκη για μια οικογένεια που να το αγαπάει είχε το ίδιο σχήμα και μέγεθος με το κενό που είχε αφήσει ο Arlo πίσω του.

     Ενώ ήμουν ενθουσιασμένη να έχω την Shadow στην ζωή μου, δεν ήθελα να ξεχάσω ούτε μια στιγμή τον Arlo. Έβγαλα μια κόλλα χαρτί και έγραψα λέξεις και σύντομες φράσεις που περιέγραφαν την εμπειρία μου με εκείνον.  Τις έκοψα, δίπλωσα τις χάρτινες λωρίδες, και τις έβαλα μέσα σε ένα μπολ δίπλα στο ξύλινο κουτί που περιείχε τη στάχτη του Arlo. Όποτε μία εικόνα με τον Arlo που μέχρι τότε είχα ξεχάσει πετάγονταν στο μυαλό μου, πρόσθετα μερικές ακόμα λέξεις στο μπολ.

     Κάθε φορά που ένιωθα το κτύπημα της απώλειας, ανακάτευα τα κομμάτια χαρτιού και έβγαζα ένα έξω.  Καθώς ξεδίπλωνα το χαρτάκι έβρισκα κάτι από τον Arlo σε εκείνες τις λέξεις.  Αντί να κάνω την λύπη μου μεγαλύτερη, τα τυχερά χαρτάκια των αναμνήσεων έκαναν μεγαλύτερη την ευγνωμοσύνη μου που ένα τόσο καλό πνεύμα είχε περάσει από την ζωή μου.  Νιώθοντας παρηγοριά, αντικαθιστούσα το διπλωμένο χαρτί με ένα σιωπηλό «Σε ευχαριστώ, Arlo”.

     Δύο χρόνια αργότερα, χρειάστηκε να γίνει ευθανασία στον σκύλο της  γειτόνισσας μας, τον Bingo.  Ο Arlo είχε λατρέψει τον Bingo, και τώρα, το ίδιο έκανε και η Shadow.  Ήθελα να προσφέρω στην γειτόνισσα μου λίγη παρηγοριά ή υποστήριξη, αλλά είχα χάσει τα λόγια μου.  Πήγα στο κουτί του Arlo, ζήτησα την καθοδήγηση του, και τράβηξα ένα κομμάτι χαρτί.  Ο Arlo το έκανε ξεκάθαρο τι έπρεπε να κάνω.

     Η Shadow κι εγώ πήγαμε στο σπίτι της γειτόνισσας μου και της δώσαμε το χαρτάκι, λέγοντας της ότι ήταν από το κουτί του Arlo. Το ξεδίπλωσε, διάβασε το μήνυμα, και με δάκρυα στα μάτια της, άνοιξε την αγκαλιά της σε μένα και την Shadow.  Πάνω στο χαρτί υπήρχαν δύο λέξεις : Ομαδική αγκαλίτσα.

Cynthia J. Hurn

Το σχόλιο του Bernie

     

     Στο «Τυχερό χαρτάκι του Arlo», βλέπουμε τα ζώα να απολαμβάνουν τα κοινά τους, χωρίς να τσακώνονται για τις διαφορές τους.  Αν μαθαίναμε αυτό το μάθημα από αυτά, δεν θα υπήρχε λόγος ούτε χώρος για πόλεμο.

     Με τον ίδιο τρόπο που ο Arlo και ο κάστορας επικοινώνησαν, το πνεύμα του σκύλου επικοινώνησε με την Cynthia, γιατί η συνειδητότητα δεν τελειώνει ποτέ.  Αυτό που πέθανε ήταν το σώμα.  Η συνειδητότητα μπορεί να μεταφερθεί μέσω λέξεων, συμβόλων, εικόνων, ενός τραγουδιού, ή ενός αντικειμένου.  Ο μπαμπάς της Cynthia της είπε κάποτε ότι μετά τον θάνατο του, εκείνη έπρεπε να ψάξει για έναν φαλακρό αετό.  Αυτό θα ήταν εκείνος.  Λίγους μήνες αφού μετακόμισε στην Καλιφόρνια, πέθανε, αλλά δεν υπήρχαν αετοί να ζουν στην περιοχή της.  Ανησυχούσε για το πώς θα ήξερε ότι ο μπαμπάς της ήταν καλά.  Τότε, από το πουθενά, κάποιος της έστειλε ένα δώρο, και αυτό ήταν ένα χαρταετός σε σχήμα αετού με μια κόκκινη καρδιά στο στήθος του.  Το δώρο αυτό ήταν ο μπαμπάς της που της έλεγε, «Είμαι εδώ, και σ’ αγαπώ.  Το πνεύμα μου δεν έχει πεθάνει».  Ο Arlo έλεγε το ίδιο πράγμα. 

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, "Love, Animals & Miracles)