ΒΡΕΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ

      Για μια στιγμή, ας φανταστούμε πώς θα ήταν να είμαστε απόλυτα ζωντανοί χωρίς το φυσικό κέλυφος ή οποιοδήποτε από τα πράγματα που χρειαζόμαστε και επιθυμούμε για να διατηρήσουμε τη ζωή επάνω στη Γη.  Θα είχαμε μια νοητική ενέργεια που θα μας επέτρεπε να προχωρούμε προς τα μπρος ή προς τα πίσω, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, δημιουργώντας στην στιγμή ό,τι επιθυμούμε.  Θα είμαστε ελεύθεροι να βυθιστούμε σε μια πανέμορφη ύπαρξη χωρίς χρόνο ή χώρο, όπως τα ξέρουμε.  Θα είμαστε σε μια κατάσταση αγνής ευτυχίας, ερωτευμένοι με τα πάντα και τους πάντες.  Δεν θα είχαμε καθήκοντα ή λογαριασμούς για να νοιαζόμαστε, ούτε φόβο να χάσουμε οτιδήποτε, κανέναν να μας κρίνει, ούτε υπάρχοντα για να ασφαλίσουμε, τίποτα να απαιτεί τον χρόνο μας, ούτε στόχους να επιτύχουμε.

     Αυτό που οραματιζόμαστε είναι στην πραγματικότητα ο κόσμος του Πνεύματος που ζούσαμε πριν έλθουμε εδώ, και που θα επιστρέψουμε όταν εγκαταλείψουμε το σώμα μας (ή όπως ο William Butler Yeats ποιητικά αποκάλεσε το «κουρελιασμένο μας παλτό πάνω σε ένα ραβδί»)

     Να θυμάστε ότι μια κεντρική ιδέα είναι ότι η έμπνευση είναι μια κατάσταση του να είμαστε εδώ και τώρα στον υλικό αυτό κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή να επανασυνδεόμαστε με την πνευματική προέλευση μας.  Για να είμαστε δεκτικοί στην έμπνευση, χρειάζεται να εξαλείψουμε την ακαταστασία του εγώ, που συσσωρεύεται πολύ εύκολα για τους περισσότερους από εμάς – στο κάτω-κάτω, αν μας απασχολούν γεγονότα και δραστηριότητες που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την έμπνευση, είναι απίθανο να παρατηρήσουμε το κάλεσμα της.  Έτσι, προκειμένου να επιτύχουμε μια επανασύνδεση με το απόλυτο κάλεσμα μας, πρέπει να μιμηθούμε τον διαυγή, απλό κόσμο του Πνεύματος.

     Η ζωή μας πρέπει να είναι ανοικτή στην καθοδήγηση του Πνεύματος για να μπορέσουμε να νιώσουμε ότι εμπνεόμαστε.  Όταν το ημερολόγιο τρελαίνεται, γεμάτο με περιττές αναταράξεις, επειδή δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε τα πράγματα απλά, δεν θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε εκείνες τις μακρινές κλήσεις από την Πηγή μας… και θα καταλήξουμε στο στρες, την αγωνία, ακόμη και την κατάθλιψη.  Έτσι, οτιδήποτε είναι αυτό που χρειάζεται για να νιώσουμε χαρά, απλά χρειάζεται εμείς να το επιδιώξουμε.

     Ανεξάρτητα από το που βρισκόμαστε τώρα στη ζωή, έχουμε ένα πνευματικό συμβόλαιο να κάνουμε τη χαρά σταθερό σύντροφο μας – έτσι πρέπει να μάθουμε να επιλέγουμε συνειδητά να λέμε όχι σε οτιδήποτε μας απομακρύνει από μια ζωή γεμάτη έμπνευση.  Αυτό μπορεί να γίνει ήπια, ενώ δείχνει ξεκάθαρα στους άλλους ότι αυτός είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να ζούμε.  Μπορούμε να αρχίσουμε αρνούμενοι αιτήματα που αφορούν ενέργειες που δεν ταιριάζουν με την εσωτερική μας γνώση σχετικά με το γιατί είμαστε εδώ.     

     Να έχετε υπόψη ότι είναι δύσκολο ή αδύνατο να επιτύχουμε την χαρά όταν εμπλεκόμαστε με την ενεργειακή δόνηση των σκέψεων αντίστασης. Αν γνωρίζουμε ότι δεν χρειάζεται να ζήσουμε μια ζωή γεμάτη με μη χαρούμενες δραστηριότητες, μπορούμε τότε να επιλέξουμε τον δρόμο της έμπνευσης.  Η επιλογή της χαράς περιλαμβάνει να δίνουμε στον εαυτό μας χρόνο για παιχνίδι αντί να προγραμματίζουμε ένας εφιάλτη εργασιομανίας.  Αξίζουμε να νιώθουμε χαρά – είναι το πνευματικό μας κάλεσμα.  Δίνοντας στον εαυτό μας ελεύθερο χρόνο για διάβασμα, διαλογισμό, άσκηση, και περίπατο στη φύση, προσκαλούμε την καθοδήγηση που περιμένει υπομονετικά να έλθει με μηνύματα έμπνευσης.

     Δεν υπάρχει επίσης κανένας νόμος που να απαιτεί από εμάς να είμαστε συνεχώς πανέτοιμοι σε κάθε κάλεσμα των μελών της οικογένειας μας.  Δεν βλέπω κανένα λόγο να νιώθουμε οτιδήποτε εκτός από χαρά όταν γνωρίζουμε ότι είναι σωστό να επιλέγουμε να κάνουμε αυτό που καλούμαστε να κάνουμε, ακόμη και όταν αυτό παρεμβαίνει στο κάλεσμα ενός μέλους της οικογένειας.  Στην πραγματικότητα, τα παιδιά ωφελούνται από το να γνωρίζουν ότι καθήκον των γονιών είναι να τα διδάξουν να μην στηρίζονται στους γονείς τους.  Το να μεγαλώνουμε ανεξάρτητα παιδιά να βρίσκουν την δική τους έμπνευση και να ψάχνουν για την δική τους χαρά είναι σημαντικό για όλους – θέλουμε να κάνουν αυτό που έχουν κληθεί να κάνουν, κυριολεκτικά για τους εαυτούς τους, όχι για εμάς.  Μπορούμε να παίρνουμε μεγάλη χαρά παρακολουθώντας τα ποδοσφαιρικά τους παιχνίδια, τα ρεσιτάλ και με το να είμαστε μαζί τους και με τους φίλους τους – και όταν εμπνεόμαστε, απολαμβάνουμε πραγματικά τις δραστηριότητες τους. Αλλά ας τους βοηθήσουμε να ζήσουν την χαρά τους, και  να μπορούν να το κάνουν με ή χωρίς εμάς εκεί να τους σιγοντάρουμε. 

 

     Το συμπέρασμα είναι ότι μπορούμε να απλοποιήσουμε τη ζωή περιορίζοντας την πολλή δουλειά που μας απομακρύνει από τον σκοπό μας.  Πρέπει να περιορίσουμε τέτοιου είδους δραστηριότητες και να ακούσουμε το Πνεύμα, έχοντας επίγνωση της χαράς και πόσο απλό είναι να έχουμε πρόσβαση σε αυτήν.

-      Dr Wayne W. Dyer