ΤΟ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ

Μία από τις πιο αξέχαστες στιγμές μου ως διδακτορικός φοιτητής συνέβη κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου σε ένα μάθημα ψυχολογίας στην συμβουλευτική για προχωρημένους, που διδάσκονταν από τον πιο αναγνωρισμένο καθηγητή στο πανεπιστήμιο. Εγώ, μαζί με άλλους 11, μελετήσαμε την έρευνα και τα συμπεράσματα για την αυτο-πραγμάτωση, συμπεριλαμβανομένων των ειδικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων που λειτουργούν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι, μερικοί από τους οποίους είναι προσωπικότητες της ιστορίας, ονομάζονταν αυτο-πραγματικοποιητές. Σκοπός αυτού του προχωρημένου σεμιναρίου ήταν να μας διδάξει πώς να αναγνωρίσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά και να βοηθήσουμε τους άλλους να τα αγκαλιάσουν για να ζήσουν πληρέστερες και βαθύτερες παθιασμένες ζωές.

                                   

Τα χαρακτηριστικά αυτών των αυτό-πραγματοποιημένων ατόμων περιλάμβαναν  εκτίμηση για την ομορφιά, αίσθηση του σκοπού,  αντίσταση στην απορρόφηση της επικρατουσών ιδεών, καλωσόρισμα του άγνωστου, υψηλό ενθουσιασμό, εσωτερική κατεύθυνση, αποσύνδεση από το αποτέλεσμα, ανεξαρτησία από τη καλή γνώμη των άλλων και απουσία αναγκαιότητας να ασκούν έλεγχο πάνω στους άλλους. Κάθε εβδομάδα συζητούσαμε τις στρατηγικές που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ως θεραπευτές για να ενθαρρύνουμε τους πελάτες να αποκτήσουν αυτεπίγνωση. Στα μέσα του εξαμήνου, ο διακεκριμένος καθηγητής μας έδωσε την εξέταση, η οποία συνίστατο μόνο στην ακόλουθη ερώτηση:

«Ένα αυτό-πραγματοποιημένο άτομο φτάνει σε ένα δείπνο στο οποίο όλοι είναι ντυμένοι με επίσημα ενδύματα. Φοράει μπλε τζιν, ένα μπλουζάκι, αθλητικά παπούτσια και ένα καπελάκι μπέιζμπολ. Τι κάνει; Έχετε τριάντα λεπτά για να γράψετε την απάντησή σας».

                                      

Και οι δώδεκα γράφαμε σαν τρελοί για την επόμενη μισή ώρα και στη συνέχεια μας ζητήθηκε να διαβάσουμε τις απαντήσεις μας δυνατά. Μερικές από τις απαντήσεις που θυμάμαι ήταν: Δεν θα έδινε προσοχή στην εμφάνιση.  Δεν θα έφευγε ούτε θα έβρισκε δικαιολογίες. Θα συμπεριφέρονταν απλά σαν να μην συνέβαινε τίποτα κακό. Θα συνέχιζε να απολαμβάνει τη συγκέντρωση και δεν θα ανησυχούσε για το πώς τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι.

Θυμάμαι ότι αισθανόμουν ιδιαίτερα υπερήφανος για την απάντησή μου, η οποία διαπραγματεύονταν την αίσθηση του σκοπού και την υψηλότερη αποστολή. Όταν όλοι μας είχαμε τελειώσει την ανάγνωση των απαντήσεών μας, ο καθηγητής μας είπε: «Λυπάμαι, όλοι έχετε αποτύχει στην εξέταση. Χρειάζονταν να γράψετε μόνο τρεις λέξεις»

Στη συνέχεια έγραψε τις τρεις λέξεις στον πίνακα: «Ούτε καν θα το πρόσεχε».

Το υψηλότερο επίπεδο επίγνωσης είναι εκείνο στο οποίο το αυτό-πραγματοποιημένο άτομο δεν παρατηρεί την εμφάνιση και βλέπει μόνο την παρουσία του Θεού σε κάθε άτομο που συναντά.

Όλα είναι σωστά στον κόσμο μου.

 

Dr. Wayne W. Dyer