Ήλθε στο κτηνιατρικό νοσοκομείο μας που λειτουργεί καθ’ όλο το 24ωρο σαν αδέσποτη. Κατά την διάρκεια των δέκα χρόνων που εργαζόμουν εκεί είχα, μέσω της ομάδας διάσωσης μου, κρατήσει τόσα πολλά αδέσποτα και εγκαταλελειμμένα από τους ιδιοκτήτες, ώστε ο ρυθμός ευθανασίας του νοσοκομείου της Τάμπα είχε κατέβει. Μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να πω ότι κάθε ένα ζώο μου άγγιζε την καρδιά, αλλά η Zoey και η ιστορία της ξεχώριζαν σαν κάτι το ιδιαίτερο.
Ήταν δύο ετών, κόκκινο ποιμενικό ημίαιμο με μικροτσίπ. Ακόμα και ένα μη καταχωρημένο μικροτσίπ μου έδινε κάποια δυνατότητα να ακολουθήσω ένα ίχνος. Το τσιπ της Zoey είχε εμφυτευτεί από το τμήμα θανάτωσης του Τοπικής Υπηρεσίας για τα Ζώα, και μου έδωσαν τα στοιχεία επικοινωνίας του τελευταίου γνωστού ιδιοκτήτη. Καθώς η Zoey κάθονταν ήσυχα δίπλα μου, η φωνή του ιδιοκτήτη στο τηλέφωνο είπε, «Δεν την θέλουμε».
Χαμήλωσα τα μάτια μου στα μεγάλα καστανά μάτια της και ψιθύρισα μια υπόσχεση: «Μην ανησυχείς. Δεν θα γυρίσεις πίσω για ευθανασία».
Όταν επικοινώνησα με μία από τις ανάδοχες οικογένειες μου, με χαρά προσφέρθηκαν να την φιλοξενήσουν. Ο οργανισμός διάσωσης, Cari’s Keepers, αποτελούνταν από κτηνιατρικούς τεχνικούς, λίγους ντόπιους κτηνίατρους, και εθελοντές που φιλοξενούσαν προσωρινά τα ζώα. Είχα ευλογηθεί να έχω ένα καλά-οργανωμένο και με καλή φήμη δίκτυο.
Δύο ημέρες μετά την τοποθέτηση της Zoey στο σπίτι, έλαβα ένα τηλεφώνημα. «Λυπούμαστε», είπε η εθελόντρια που φιλοξενούσε την Zoey, «αλλά πρέπει να έλθετε να την πάρετε. Δεν ξέρει τίποτα. Δεν έχει καμία σχέση με σπίτι. Δεν καταλαβαίνει καν την λέξη «όχι». Είναι σαν ένα άγριο παιδί.
Πήγα και την πήρα. Η Zoey ενθουσιάστηκε που με είδε. Τηλεφώνησα σε μια διασώστρια φίλη η οποία είχε το δικό της πρόγραμμα φιλοξενίας. Αφού άκουσε την κατάσταση, προσφέρθηκε να πάρει την Zoey υπό την φροντίδα της. Δεδομένης της μιας ώρας διαδρομής, αγόρασα ένα απλό χάμπεργκερ για την Zoey και μένα να το μοιραστούμε στο δρόμο. Έγλειψε το χέρι μου με ευγνωμοσύνη και μετά ακούμπησε το κεφάλι της πάνω μου.
Δύο ημέρες αργότερα κτύπησε το τηλέφωνο μου: «Πραγματικά λυπάμαι, αλλά χρειάζεται περισσότερη ιδιαίτερη εκπαίδευση απ’ ότι μπορούμε να δώσουμε. Θα πρέπει να έλθετε να την πάρετε».
Για ακόμη μία φορά η Zoey ενθουσιάστηκε που με είδε. Πάλευα να σκεφτώ ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα μας. Στον δρόμο της επιστροφής, μια κυρία με την οποία δεν είχα εργαστεί στο παρελθόν, αλλά ήλθε με καλές συστάσεις, τηλεφώνησε. Είπε ότι ο δικός της σκύλος ήταν ακριβώς ίδιος με την Zoey όταν τον πήρε στην αρχή, και ότι θα έπαιρνε με χαρά την Zoey σπίτι της να δουλέψει μαζί της. Μετά από δύο ώρες οδήγησης τελικά φτάσαμε. Η κυρία στέκονταν έξω με τον σκύλο της και με προσδοκίες στιγμιαίας φιλίας. Αυτό που ήταν ολοφάνερο αμέσως για μένα ήταν ότι αυτό δεν επρόκειτο να λειτουργήσει. Επιστρέψαμε πίσω στο αυτοκίνητο.
Καθώς επιστρέφαμε πίσω στο σημείο από όπου είχαμε ξεκινήσει τηλεφώνησα στον ιδιοκτήτη του νοσοκομείου μου να ρωτήσω αν υπήρχε πιθανότητα να την κρατήσουμε κατά το Σαββατοκύριακο. Ήταν μεγάλη απαίτηση, καθώς ήταν ένα νοσοκομείο για περιστατικά άμεσης ανάγκης/εξειδικευμένα και δεν προβλέπονταν φιλοξενίες.
«Αν το κάνω για σένα, θα πρέπει να το κάνω για όλους», είπε.
Άρχισα να παθαίνω πανικό. Ξέμενα από λύσεις. Τότε άρχισε η βροχή, και έβρεξε πολύ. Με την Zoey δίπλα μου, άρχισα να κλαίω. Θα έπρεπε στ’ αλήθεια να κάνω ευθανασία σε αυτό το όμορφο γλυκό κορίτσι εξ’ αιτίας της δικής μου έλλειψης λύσεων; Οδηγούσα, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, προσευχήθηκα.
Τηλεφώνησα στον σύζυγο μου, ο οποίος άκουγε ενώ εγώ έβγαζα τα απωθημένα μου. Πρότεινε να επικοινωνήσω με ένα τοπικό κτηνιατρικό νοσοκομείο, να ανανεώσω τα απαιτούμενα εμβόλια, και να την αφήσω μέσα για το Σαββατοκύριακο ώστε να μου δοθεί ο χρόνος να το σκεφτώ.
Ένα κορίτσι με το όνομα Shallie απάντησε το τηλέφωνο. «Φυσικά και έχουμε δωμάτιο για αυτήν», μου είπε. «Θα σας δώσω επίσης το αριθμό του κινητού τηλεφώνου του μπαμπά μου. Εκπαιδεύει σκύλους στην Τάμπα επί σαράντα χρόνια».
Αφού τακτοποιήθηκαν οι διαδικασίες για το ραντεβού και την εισαγωγή της Zoey, τηλεφώνησα στον Clarke, τον μπαμπά της Shallie. «Φέρε μου την το πρωί της Δευτέρας ώστε να μπορέσω να την εκτιμήσω», είπε. Τελικά ήταν σε ένα ασφαλές μέρος για το Σαββατοκύριακο, και εγώ είχα μια ακτίνα ελπίδας.
Την Δευτέρα το πρωί η Zoey ενθουσιάστηκε που με είδε, και οδήγησα μέχρι τις εγκαταστάσεις του εκπαιδευτηρίου του Clarke. Παίρνοντας το λουρί της, με καθοδήγησε να καθίσω ήσυχα ενώ την εκτιμούσε. Μέσα σε πέντε λεπτά η Zoey έκανε τα πάντα όσα της ζητούσε να κάνει! Ζήτησα συγνώμη για τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια μου. Εκείνος χαμογέλασε και μετά προσφέρθηκε να την εκπαιδεύσει χωρίς κανένα κόστος, να την συμπεριλάβει σε ένα πρόγραμμα υιοθεσίας, και να της βρει ένα παντοτινό σπίτι. Το πρόγραμμα του Clarke απαιτεί κάθε μέλος μιας οικογένειας υιοθεσίας να παρευρίσκεται σε κάθε εκπαιδευτική συνεδρία, δίνοντας έτσι στα ζώα τις περισσότερες πιθανότητες για ένα επιτυχημένο για παντοτινό σπίτι αποτέλεσμα.
Δεν ήταν παρά ημέρες αργότερα που έμαθα ότι η Shallie, η οποία δεν ασχολείται με τα τηλέφωνα, απλά συνέβη να βρίσκεται στην ρεσεψιόν την ημέρα που τηλεφώνησα. Επίσης έμαθα ότι αρκετοί κτηνίατροι και άλλοι με τους οποίους εργάζομαι είχαν κάνει χρήση των υπηρεσιών του Clarke για τα δικά τους κατοικίδια.
Αν κάποιο μέρος από αυτήν την διάσωση είχε πάει διαφορετικά, από τις χρονικές λεπτομέρειες της αλυσίδας των γεγονότων μέχρι τους ανθρώπους που αναμίχθηκαν, η ιστορία της Zoey θα είχε τελειώσει με ένα απογοητευτικό λυπηρό αντίο. Καθώς τα σκεπτόμουν συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ποτέ αυτή που κρατούσε το τιμόνι του αυτοκινήτου ή της διάσωσης της. Ήταν η θεία παρέμβαση; Και τι έγινε με την προσευχή μου για βοήθεια; Με μεγάλη ευγνωμοσύνη αντιλαμβάνομαι τώρα ότι και η δική της ζωή και η δική μου καρδιά σώθηκαν στ’ αλήθεια.
Της Cari L. Sadler
Το σχόλιο του Bernie:
Η «Zoey των δύο ημερών» αποτελεί παράδειγμα των λέξεων αυτών από την Βίβλο: «Έχω βάλει μπροστά σου: ζωή και θάνατο, ευλογία και κατάρα. Ως εκ τούτου διάλεξε την ζωή» (Δευτερονομία 30:19). Αυτό που βρίσκουμε με την Cari και όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι οι επιλογές και οι πράξεις τους έκαναν την διαφορά. Θεία παρέμβαση δεν σημαίνει ότι ο Θεός κοιτάζει κάτω και λέει, «Ωραία, ας είμαστε καλοί εδώ», είσαι ΕΣΥ που κάνει την θεία παρέμβαση. Οι δυνάμεις της φύσης και της δημιουργίας είναι διαθέσιμες σε όλους μας, και εμείς είμαστε τα καλώδια της μπαταρίας. Μεταφέρουμε την ενέργεια. Γινόμαστε ευλογία – η ενσάρκωση του Θεού.
Ένα κτυπημένο ζώο μπορεί να γιατρευτεί από ένα σωματικό πρόβλημα ή συναισθηματική συμπεριφορά, ή μπορεί να διασωθεί από μια δύσκολη κατάσταση, αλλά είμαστε εμείς που ενεργούμε ως αγωγοί αυτής της ενέργειας και η επιθυμία μας να κάνουμε κάτι που μας κάνει όλους ικανούς να κάνουμε θαύματα. Δεν είναι ανάγκη να πάτε να βρείτε έναν θεραπευτή. Είμαστε όλοι θεραπευτές. Το θέμα είναι να σιωπήσουμε το νου, να πιστέψουμε, και να κάνουμε την προσπάθεια.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “Love, Animals & Miracles”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου