ΠΩΣ Ο ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΒΟΗΘΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΙΔΕΩΝ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ

Όπως κάθε δημιουργικό άτομο γνωρίζει, το να γεννήσεις φρέσκιες ιδέες συχνά δεν είναι η πρόκληση.  Η πρόκληση είναι να γεννήσεις φρέσκες ιδέες που ξεχωρίζουν.  Είτε αυτό που επιθυμείτε είναι  η λογοτεχνική ελίτ να σας λάβει σοβαρά υπόψη, να πουλήσετε τους πίνακες της ζωγραφικής σας σε διακοσμητές ξενοδοχείων, ή η γλυπτική σας να βρει ένα μόνιμο σπίτι σε ένα δημοτικό πλίνθο, σε κάποιο επίπεδο η δημιουργικότητα σας θα πρέπει να απευθυνθεί σε ένα κοινό και τους φύλακες του, συνήθως με τη μορφή ιδιοκτητών γκαλερί, πράκτορες, εκδότες, και τα παρόμοια.

Πάντοτε διασκεδάζω με ένα απόσπασμα από τον Βρετανό Πρωθυπουργό Χάρολντ Μακμίλλαν, που είπε κάποτε: «Όπως συνήθως, οι Φιλελεύθεροι προσφέρουν ένα μείγμα από καλές και πρωτότυπες ιδέες. Δυστυχώς, καμία από τις καλές ιδέες δεν είναι πρωτότυπη και καμία από τις πρωτότυπες ιδέες δεν είναι καλή». Η πρόκληση μας είναι: Πώς να καταλήξουμε με μια ιδέα που να είναι και πρωτότυπη και καλή;

Ένα μήνυμα θα μπορούσε να αποτελεί το γεγονός ότι οι πλέον επιτυχημένες εταιρίες καταναλωτών της εποχής μας – όπως η Google, η Facebook, η Apple στη Silicon Valley επιλέγουν να επικεντρωθούν στην συνειδητή προσοχή (mindfulness) και τον διαλογισμό στο ετήσιο συνέδριο τους.  Όταν εταιρίες που ζουν ή πεθαίνουν ανάλογα με την ικανότητα τους να καινοτομούν δείχνουν αυτό το επίπεδο ενδιαφέροντος στον διαλογισμό, θα πρέπει να ρωτήσετε γιατί;

Οι νευροεπιστήμονες μέχρι ένα σημείο δίνουν μιαν απάντηση. Όταν διαλογιζόμαστε ο εγκέφαλος μας αποδεδειγμένα παράγει περισσότερα κύματα γάμα.  Αυτά σχετίζονται με την «αχά!» εμπειρία.  Ενώνουμε τις τελείες.  Βλέπουμε το δάσος και όχι τα δέντρα. Μπορεί να μην ψάχνουμε συνειδητά για μια συγκεκριμένη έμπνευση, αλλά, είτε καθόμαστε ακόμα πάνω στο μαξιλάρι του διαλογισμού, ή έχουμε πρόσφατα σηκωθεί, βλέπουμε ότι μας κεραυνοβολεί μια ανακάλυψη η οποία ήταν μπροστά στην μύτη μας πάντα, αλλά ίσως δεν την είχαμε προσέξει.  Συχνά, η ανακάλυψη αυτή είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να βοηθηθούμε να καταλήξουμε σε αυτήν την πρωτότυπη και καλή ιδέα!

Μέσα στα χρόνια που διαλογίζομαι είχα πολλές τέτοιες εμπειρίες. Και μιλώντας με συναδέλφους διαλογιστές, γνωρίζω ότι η εμπειρία μου είναι ο κανόνας. Η διορατικότητα και η δημιουργικότητα είναι μέσα στο τοπίο.  Και επί πλέον, δεν χρειάζεται καν να είσαι έμπειρος διαλογιστής για να ανάψουν τα φώτα. 

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα μου συνέβη μήνες μόνον μετά που άρχισα τον διαλογισμό. Παρεπιπτόντως, από την ηλικία των 18 η καρδιά μου ήταν αφιερωμένη στο να γίνω συγγραφέας.  Έγραφα το ένα μυθιστόρημα μετά το άλλο, καθ’ ένα από τα οποία απορρίπτονταν από εκδότες στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, και τη Νότια Αφρική, όπου ζούσα. Στα 30 μου, το μόνο που είχα να δείξω για τις προσπάθειες μου ήταν 10 ολοκληρωμένα χειρόγραφα και ένα παχύ φάκελο με απορριπτικά γράμματα. Δημιούργησα ένα μοντάζ από τα πιο διασκεδαστικά από αυτά, το οποίο κορνίζωσα και κρέμασα στον τοίχο μου.  («Όχι, όχι, όχι, αυτό απλά δεν είναι καλό!» θυμάμαι ένα από αυτά να λέει!) Παρόλη την παλληκαριά μου, πάντως, η φράση «απογοητευμένος συγγραφέας» ήταν κοντά στο να με περιγράφει.

Τότε άρχισα τον διαλογισμό.  Και ήταν ένα- δυο μήνες αργότερα που άρχισα να σκέφτομαι για το πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν γεμάτα με ιστορίες των επηρεαστών της κοινής γνώμης – ιδιαίτερα εκείνων που συμβούλευαν τους πολιτικούς.  Ο Tony Blair και ο Bill Clinton φαίνονταν να είναι μέρος μιας νέας εποχής, όπου αόρατοι, με επιρροή, και χωρίς να έχουν εκλεγεί επηρεαστές της κοινής γνώμης φαίνονταν ότι ασκούσαν μεγάλη δύναμη πάνω στα μέσα ενημέρωσης.  Οι δημοσιογράφοι συχνά απεικόνιζαν την εξέλιξη αυτή με σκοτεινούς και απειλητικούς όρους, το οποίο βρήκα αρκετά διασκεδαστικό, δεδομένου ότι καθ’ όλη την καριέρα μου είχα εργαστεί στις δημόσιες σχέσεις και ήξερα ότι η πραγματική ιστορία ήταν κάπως, και κατά περίεργο τρόπο, διαφορετική.  Μου φάνηκε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για το ποιοι ήταν οι επηρεαστές της κοινής γνώμης ή για το πώς λειτουργούσαν.  Έγραψα μια σύντομη πρόταση που υποδήλωνε ότι γράφω ένα βιβλίο όπου εξηγούσα ακριβώς αυτά, την έστειλα σε μισή δωδεκάδα εκδότες, και εβδομάδες αργότερα έγινε αποδεκτή από έναν μεγάλο εκδότη.  Είχα την πρώτη μου συμφωνία για βιβλίο.

Μετά από δεκαετίες ακούραστης ενέργειας, νύχτες και Σαββατοκύριακα στο γραφείο της κρεβατοκάμαρας μου, ανύπαρκτες κοινωνικές προσκλήσεις, και έχοντας τις ελπίδες μου ανεβασμένες και καταρακομνένες αμέτρητες φορές, δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ωραία ένιωθα για αυτό το πρώτο εκδοτικό συμβόλαιο.  Ούτε πόσο εύκολο το αισθανόμουν.  Δεν χρειάστηκε να γράψω βιβλίο.  Δεν χρειάστηκε να περάσω εβδομάδες αγωνιώντας για τους χαρακτήρες, την ιστορία, ή τον τόνο της αφήγησης. Πάταγος! Απλά συνέβη!  Σωστός τόπος, σωστός χρόνος, σωστή ιδέα με τον σωστό τόνο.

Δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξω ότι ήταν ο διαλογισμός που με βοήθησε να ενώσω τις τελείες.  Αλλά εγώ προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία. Έχοντας περάσει την προηγούμενη μία και μισή δεκαετία προσπαθώντας με κάθε τρόπο, φαίνεται κάπως τυχαίο πώς τα πράγματα έπεσαν τόσο όμορφα στη θέση τους εβδομάδες μόνον αφού άρχισα μια πρακτική διαλογισμού.  Άλλοι άνθρωποι έχουν παρόμοιες εμπειρίες.

Για τους δημιουργικούς ανθρώπους, η παραγωγή ιδεών που ταιριάζουν με τους άλλους είναι ένα από τα οφέλη του διαλογισμού.  Αλλά δεν είναι το μόνο.  Υπάρχουν και άλλοι τρόποι με τους οποίους ο διαλογισμός αναδιαμορφώνει όχι μόνον την αποτελεσματικότητα μας σε αυτό που κάνουμε, αλλά επίσης, με έναν πιο προφανή και υπέροχο τρόπο, το πώς και γιατί το κάνουμε.

Του David Michie